Niewinne podjadanie, czy zespół jedzenia nocnego?
Zespół jedzenia nocnego stanowi jedną z jednostek chorobowych związanych z odżywianiem oraz rytmem dobowym. Powiązane jest z obniżeniem się nastroju oraz snu. Mimo iż najwcześniejszy przypadek został opisany już w 1951 roku, jednak pierwsze pełne wyleczenie przypada dopiero na 2003 rok.
Syndrom nocnego objadania się polega na niekontrolowanym i wielokrotnym jedzeniu w ciągu nocy. Zespół ten występuje w formie świadomej, kiedy to pacjent zdaje sobie sprawę z tego, iż je nocą. Zdarza się jednak, iż cierpiąca na to schorzenie osoba nie pamięta, że wstawała w nocy po to, aby coś zjeść (robiła to lunatykując).
Kogo może dotknąć zespół jedzenia nocnego?
Mimo badań statystycznych trudno stwierdzić, ile dokładnie osób może cierpieć z powodu syndromu jedzenia nocnego. Naukowcy szacują, iż jest to około 6% światowej populacji, jednak tylko 1-2% ludzi wypełnia wymagania diagnostyczne niezbędne do stwierdzenia tej jednostki chorobowej.
Zespół jedzenia nocnego częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Problemem tym mogą być obarczone zarówno osoby otyłe, jak i szczupłe. W przypadku tych drugich, jest on diagnozowany zazwyczaj w wieku młodzieńczym i bez odpowiedniego leczenia z biegiem czasu powoduje pojawienie się otyłości. Co ciekawe, ludzie szczupli cierpiący na tę dolegliwość zamieszkują głównie kraje śródziemnomorskie.
Zespół nocnego jedzenia może występować także u osób chorujących na otyłość. Jak wskazują dane statystyczne niemal 50% ludzi cierpiących na otyłość III stopnia ma również syndrom nocnego jedzenia.
Ponadto syndrom ten spotyka się również u ludzi chorujących na anoreksję, bulimię, cukrzycę typu 2, depresję, zaburzenia snu i stany lękowe.
Objawy zespołu nocnego jedzenia
Tę jednostkę chorobową diagnozuje się, kiedy objawy utrzymują się przez co najmniej 2 miesiące. Do najczęściej występujących symptomów zalicza się między innymi tak zwaną poranną anoreksję, czyli pomijanie śniadania i spożywanie pierwszego posiłku wiele godzin po przebudzeniu. Za poważny można uważać stan, kiedy chory nie je śniadania przynajmniej 4 razy w tygodniu.
Pojawia się również zwiększone łaknienie wieczorem, po godzinie 19. W tym czasie chory zjada 50% dziennego zapotrzebowania na jedzenie. Spożywa głównie produkty o dużej ilości węglowodanów i tłuszczów, na przykład chleb, kanapki, słodycze, szczególnie, jeśli chory odmawiał ich sobie w środku dnia.
Dodatkowo mogą pojawić się problemy ze snem. Osoba dotknięta tym syndromem budzi się od 3 do 6 razy w ciągu nocy, po to aby zjeść. Pojawia się przymus jedzenia nocnego, któremu towarzyszą wstyd i poczucie winy z powodu podjadania w nocy. Warto zauważyć, że wraz z końcem dnia nastrój chorego pogarsza się – w godzinach nocnych może pojawić się stan depresyjny.
Osoby cierpiące z powodu zespołu nocnego jedzenia leczone są z wykorzystaniem leków przeciwdepresyjnych. Dobre efekty przynoszą także takie działania terapeutyczne jak uczenie właściwych nawyków, rozplanowanie posiłków w ciągu dnia oraz zastosowanie technik relaksacyjnych.